σκέψεις προεκλογικές

Στα πλαίσια μιας Ευρώπης που κλυδωνίζεται και μίας Ελλάδας που αποτελεί μέρος αυτού του όλου, στα πλαίσια μιας πραγματικότητας που στερεί το μέλλον και τις ευκαιρίες των πολιτών της μέρα με τη μέρα, όλοι αναζητούν μια λύση.
Είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς εάν αυτή η λύση κρύβεται στις υποσχέσεις όσων διαπραγματεύονται με ξένους οικονομολόγους και κοστολογούν όσους πόρους διαθέτει η χώρα, ή εάν μπορεί να δοθεί με βία και ένοπλη επανάσταση ή ακόμη και με τις εκλογές. Κάποιος είχε πει πως εάν οι εκλογές άλλαζαν τα πράγματα τότε θα ήταν παράνομες. Άλλωστε πολλές είναι οι φορές που ευελπιστώντας να μεταβληθεί η πολιτική κατάσταση , εναποθέσαμε όλες μας τις ελπίδες στις πιο λαϊκιστικές υποσχέσεις που επέδρασαν στη συνείδησή μας, όμως αργότερα, παρακολουθήσαμε με απογοήτευση όχι μόνο να μη γίνονται πράξη τα λόγια αυτά, αλλά η εμπιστοσύνη του λαού, η δική μας εμπιστοσύνη να γίνεται εκμεταλλεύσιμη στο βωμό ατομικών συμφερόντων των εκάστοτε πολιτικών.
Είναι κοινή συνείδηση σε όλους τους κομματικούς κύκλους τόσο η απόγνωση των πολιτών , όσο και η σχετική αποστροφή τους από τα κόμματα. Θα ήταν άξιο να ανατρέξουμε στην ιστορία εξετάζοντας το γεγονός ότι σε τέτοιες περιόδους που όλα νοσούν και φυτοζωούν, βρίσκουν ευκαιρία να αναδυθούν αυταρχικά , απολυταρχικά καθεστώτα που δήθεν ενστερνίζονται τις ανάγκες του λαού και υπόσχονται πως θα τις προστατεύσουν. Στην πραγματικότητα, εμείς , σα λαός οφείλουμε να αναγνωρίσουμε τους φασίστες αυτούς και να μην υποκύψουμε στον πειρασμό να χαρίσουμε με την ψήφο μας, τη μόνη δυνατότητά μας να αλλάξουμε τα πράγματα , την επικυριαρχία τους που θα αποδειχθεί περισσότερο επώδυνη από το δύσκολο παρόν.
Το δεύτερο πράγμα που πρέπει να κατανοήσει ο λαός είναι πως και όσοι πολιτικοί της αριστεράς επιζητούν να αλλάξει η κατάσταση , βρίσκονται πάνω κάτω στην ίδια κατάσταση, με τον περισσότερο κόσμο, η ανεργία καλπάζει και στα δικά τους σπίτια, και το δικό τους ρεύμα κόβεται, και παρόλο που τα κόμματα μπορεί να διαθέτουν κεφάλαιο, όσοι τα απαρτίζουν συμμερίζονται τις ανάγκες σας, τρώνε δακρυγόνο στις πορείες και θέλουν ένα καλύτερο μέλλον χωρίς να έχουν άμεσο ατομικό όφελος από αυτό.
Παρατηρήσαμε όλοι τις πρόσφατες διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας, χιλιάδες άνθρωποι , με την αγωνία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό τους, με την απέχθεια μα και την ελπίδα να διαγράφει τις κινήσεις τους, όλοι είδαμε την οργή που κρύβουμε μέσα μας. Κι’ όμως όσοι μας κυβερνούν αγνόησαν την οργή αυτή, μας πολέμησαν, μας χτύπησαν, πολέμησαν ακόμη και πνευματικούς ανθρώπους που συμμετείχαν, πολέμησαν τον άνθρωπο που κατέβασε τη γερμανική σημαία επί κατοχής. Τι μένει λοιπόν να πούμε για αυτούς τους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν τους πολίτες από τους οποίους ευεργετήθηκαν σα ζώα, που προσπερνούν τις ανάγκες τους, που τους χρησιμοποιούν σαν μέσα και ύστερα τους διαγράφουν? Και τι να πούμε ακόμη για όσους παρατηρούσαν τα γεγονότα αυτά από την τηλεόραση?
Είναι άμεση ανάγκη η δραστηριοποίηση, όλων. Τα πράγματα δε μπορούν να αλλάξουν με το να ονειρευόμαστε την επανάσταση στα κρεβάτια μας, τα πράγματα δε μπορούν να αλλάξουν καν από ένα κόμμα το οποίο θα εκλεχθεί, ή δύο τουλάχιστον. Η Ελλάδα για να σωθεί πρέπει να ξυπνήσει ο λαός της, τον οποίο προσπαθούν να κοιμίσουν, να αδρανοποιήσου. Ξύπνα! Όσο μπορείς έλεγξε το παρόν και το μέλλον σου. Δεν θα προτείνω να ψηφίσετε Συνασπισμό γιατί θα αλλάξουμε εμείς τα πράγματα, προτείνω να μας εμπιστευτείτε για αν αλλάξουμε μαζί τα πράγματα.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΡΕΝΤΗΣ